آنچه از رویدادی به نام تبریز ۲۰۱۸ در ذائقه مردم مانده است چند عکس یادگاری با نمادهای نصب شده در ائل گولی تبریز است به گونه ای که میتوان اذعان نمود اگر ده سال (۲۰۲۸) بعد از خودمان بپرسیم اثررویداد تبریز ۲۰۱۸ چه بود بعید میدانم حرفی برای گفتن وجود داشته باشد.
آبدار مدیرکل میراث فرهنگی استان، بعد از تشر و مطالبه امام جمعه تبریز در خطبه های نمازجمعه ، به وضعیت گنگ و مبهم اجرای تبریز ۲۰۱۸ ، نشست خبری تشکیل داده و تلاش می کند تا افکار عمومی را قانع کند که میراث فرهنگی، توانسته به وظایف خود جامه عمل پوشاند و یا اینکه آنها را قانع کند که چرا برنامه ها به درستی اجرا نشده است. البته همین تلاش ها نشان می دهد خود آبدار هم با افکار عمومی همراهی عمیق و عجینی دارد که آنچه در تبریز ۲۰۱۸ اجرا شده، آن چیزی نبوده است که انتظار میرفت.
هرچند روزنامه های منتقد میaراث فرهنگی به این جلسه دعوت نشده بودند تا خدای نکرده سئوال های چالشی از جناب مدیرکل نپرسند، اما بازتاب سخنان ایشان در رسانه های موافق هم به خوبی گویای شرایط نامطلوب این رویداد است.
وی در حالی به خلف وعده دولت در تخصیص اعتبار ۱۵۰ میلیارد تومانی این رویداد سخن میگوید که همه میدانیم بودجه را باید گرفت و اخذ بودجه در کشور تابعی است از لیاقت و کاردانی مدیران استانی . و یا اینکه اشاره او به لزوم پاسخگوئی ۲۳ دستگاه استانی در شرایط فعلی به گونه ای طنزآلود به نظر میرسد چرا که این کار کشیدن ها و پاسخگو کردن ها می بایستی در زمان مقرر خودش اتفاق می افتاد نه بعد از فوت فرصت ها . همچنین اظهارات ایشان در خصوص توافق با سه دانشگاه برای انجام مطالعات در خصوص این رویداد نیز وضعیت مشابهی دارد.
آبدار، خود اقرار می کند که در اطلاع رسانی برنامه ها ضعف اساسی و جود داشته است و نکته هم دقیقا در همین جاست. اینکه حصاری به دور خود بکشیم و تلاش کنیم همه برنامه ها بدون حضور رسانه های منتقد ساری و جاری شود نتیجه ای جز این نخواهد داشت که مجیزگویان ، اینگونه القا کنند که همه کارها به خوبی پیش می رود و نیازی به تلاش بیشتر نیست .
بهرحال تبریز ۲۰۱۸ هم تمام شد و افکار عمومی قضاوت خود را سفت و سخت چسبیده است ، و شاید بهتر است بگوئیم ، جناب آبدار با این توضیحات غیر قابل اقناع ، وضع را از این که هست بدتر نکنید.

غلامرضا منصوری