دیروز آقای پزشکیان در یک برنامه تلویزیونی در برابر سئوال همیشگی اختلاف نظر نمایندگان با نظر احتمالی رهبری قرار گرفت.
اتفاقا این بحث، موضوعی بود که چند هفته پیش در مسیر کوه پیمایی عینالی با ایشان صحبت میکردیم.
تبیین این مساله با یک دید منطقی بسیار ضروری است.
بعضا در میان جوانان چنین تبلیغ می نمایند که اطاعت از رهبری یعنی تبعیت بی چون و چرا از رهبری. هرچند این مساله اساسا غلط نیست اما یک نکته ظریف در این بین وجود دارد که حتما باید لحاظ شود.
فلسفه وجودی مجلس این است که عده ای از طرف مردم انتخاب شوند تا از طرف موکلین خود (مردم ) نظر آن ها را به حاکمیت بازتاب دهند .
در واقع آنها موظفند نظر مردم را منعکس نمایند.
دوم اینکه ، نظر دادن هیچ ارتباطی به بحث تبعیت ندارد. ممکن است بر سر موضوعی فرد الف با فرد ب اختلاف نظر داشته باشد اما در موقع اجرای کار یکی از آنها از دیگری دستور پذیرد. ناگفته پیداست مقام نظر معادل مقام عمل نیست.
سوم اینکه در دیدگاه خود مقام معظم رهبری هم نمایندگان مجاز به اظهار نظر هستند حتی در موقعی که احساس کنند نظرشان با نطر رهبری مغایرت دارد.
مساله دقیقا اینجاست، مادامی که رهبری نظر خود را بعنوان حکم حکومتی، تکلیف ننموده اند تکلیفی بر نمایندگان مردم وجود ندارد. چه اینکه بارها و بارها رهبری با تاکید بر اعتقاد راسخ خود به مجلس ها اجازه تصویب قوانینی را داده است که خود قبلا در مخالفت با آنها نظر داده اند.
چه اینکه ناگفته پیداست، اگر بنا بود در همه مسایل و در همه سطوح رهبری نظر دهند تا مبنای عمل مجریان باشد، اصلا فلسفه وجودی مجلس نقض می گردد.
در خاتمه باید گفت موفقیت مردم سالاری دینی، بستگی به میزان دقت آن در انعکاس نظرات مردم و عمل به این نظرات دارد . موضوعی که پزشکیان در آن برنامه تلویزیونی به درستی منعکس نمود.

به قلم غلامرضا منصوری