بعنوان یک فارغ التحصیل علوم سیاسی و جامعه شناسی همواره بر این اعتقاد خود راسخ بوده ام که مسیر توسعه به جز گفتگو و تضارب آرا میسر و میسور نخواهد گردید. البته این آموزه، مرهون یک تجربه حداقل دویست ساله در ده ها کشور جهان است که در قالب یک گزاره علمی بیان میشود. هرچند بر سر صحت و سقم این گزاره نیز میشود دهها ساعت بحث و گفتگو کرد اما گزاره متناقض آن یقینا محکوم به شکست است .یعنی توسعه بدون گفتگو وتضارب آرا تقریبا ناممکن است.
بهرحال این مقدمه فتح بابی است تا به موضوع لغو سخنرانی آقای حسن عباسی از صاحب نظران اردوگاه راست و بخصوص جبهه پایداری بپردازیم. دوستانی که روزنامه را تعقیب میکنند، حتما چند مقاله تند انتقادی صاحب این قلم در مورد آقای عباسی را خوانده اند. موضع بنده نسبت به این سخنران محترم کاملا مشخص است. بنابراین قصدی برای حمایت از فردی بنام حسن عباسی درکار نیست اما مساله مهمتر یعنی لغو سخنرانی ایشان دردانشگاه آزاد را نباید به این سادگی ها رها کرد.
محتوای سخنرانی کلیشه ای عباسی کاملا معلوم است و همه میدانند که او میخواست چه بگوید . سخنان او نیز به اندازه با واکنش هایی حتی دراردوگاه اصولگرایان مواجه بوده است . بنابراین اینکه بگوئیم از بابت سخنرانی او نگرانی ای وجود داشته است کاملا بی مورد است. اما مجددا باید پرسید چرا این سخنرانی مجوز نگرفت؟
این نقطه آغاز فکر کردن در مورد بنیان های اندیشه ای مسئولین امر است و البته محکی است برای آزمون آنچه قبلا ادعا می نموده اند.
از آقای ولایتی که البته در یک مقطعی به اردوگاه روشنفکران حامی هاشمی رفسنجانی نزدیک بود، بعید است که در مجموعه تحت امر او این چنین با موضوع آزادی بیان مخالفت شود. البته جالب تر این است که آقای ولایتی بعد از فوت هاشمی ، با شدت قابل توجهی به سمت راست آنهم از نوع پایداری اش چرخیده است و بنابراین باید پرسید ، ایشان چرا زمینه را برای سخنرانی هم فکر خود مهیا نکرده است؟
شاید البته مسئولین دانشگاه آزاد ادعا کنند که چون شورای تامین شهرستان تبریز مخالف چنین رویدادی بوده است از انجام آن سرباز زده اند اما این پاسخ یقینا ارائه یک آدرس غلط برای کسانی است که میخواهند میزان وابستگی و دلبستگی مسئولین این دانشگاه به مدعاهای سیاسی خود را سنجش کنند.

غلامرضا منصوری