زندگی روزمره، بیشتر وقت‌ها داستان هیجان انگیزی ندارد. همان کارها، همان حرف‌ها و همان برنامه‌ای است که گاهی بدون اینکه ذره‌ای تغییر کند پیش می‌رود. فوتبال اما یک داستان پرشور است که ما را در خودش غرق می‌کند. مثل یک داستان کارآگاهی که تا آخرش نمی‌دانیم چه اتفاقی می‌افتد و همین هم اتفاقاً جذاب است؛ ندانستن پایان ماجرا. در فوتبال هم همین اتفاق می‌افتد. دو تیم مقابل هم قرار می‌گیرند و ما نمی‌دانیم قرار است کدام‌شان برنده شود. ممکن است بازی با تساوی تمام شود؛ این را هم نمی‌دانیم. فقط می توانیم حدس بزنیم، درست مثل همان داستان کارآگاهی که حدس می‌زنیم کدام شخصیت قاتل است و با روشن شدن بخش‌هایی از داستان، مدام نظرمان را عوض می‌کنیم. در فوتبال هم همین کار را می‌کنیم. اول حدس می‌زنیم اما به محض اینکه تیمی را که برنده پیش‌بینی‌اش کرده بودیم، گل می‌خورد، حدس یا در واقع پیش‌بینی‌مان را عوض می‌کنیم. اما فوتبال غیرقابل پیش‌بینی است.
وقت‌هایی که تیم مورد علاقه‌مان ۳ گل جلو است، دیگر هیجان خاصی برای تماشای بازی نداریم و موقعی هم که ۳ گل عقب هستیم ممکن است تلویزیون را خاموش کنیم و دنبال کارمان برویم. فوتبال مثل یک داستان است که در کوتاه‌ترین زمان ممکن، پیروزی و شکست را نشان می‌دهد. قصه نا امیدی و امید. خنده و گریه را با هم دارد. داستان یک زندگی است. در یک بازی ۹۰ دقیقه‌ای ما یک بار کامل زندگی می‌کنیم. فوتبال را دوست داریم چون ما را از تنهایی خودمان بیرون می‌آورد و همراه با جماعتی به تماشای بازی میخکوبمان می‌کند.
هروقت بازی‌های مهم فوتبالی در جریان است، چنین حس و حالی پیدا می‌کنیم؛ از روزمرگی جدا می‌شویم و پا به داستانی پرشور می‌گذاریم. راستی مسابقات جام ملت‌های آسیا نزدیک است.