تبریز دیروز اگر به واسطه اولین‌های پر تعداد ثبت شده به نامش از اولین چاپخانه و اولین دایره المعارف اسلامی گرفته تا اولین دانشکده پرستاری، اولین شهر صاحب تلفن ایران، اولین کارخانه برق، اولین برج آتش نشانی، اولین تشکیل شوراهای مردمی، اولین بلدیه، اولین نظمیه، اولین انجمن زنان و بسیاری اولین دیگر به حق شهر اولین های ایران لقب گرفته و مشاهیر و مفاخر آن از ستارخان و باقرخان تا محمدتقی پسیان، عالی‌نسب، حسن رشدیه، سید محمدحسین مبین، باغچه بان، ثقه‌الاسلام، قاضی طباطبایی، پروین اعتصامی، شهریار، خاقانی، صائب تبریزی، باکری، مرتضی یاغچیان، حسن شفیع زاده، علی تجلّایی، جواد فکوری، محمد علی تربیت، علامه جعفری، علامه امینی و خیل دیگر نامدارانش هر یک طرحی نو بر پیکره تاریخ و تمدن ایران درانداخته تند، تبریز امروز نیز ادامه دهنده همین خط سیر بوده، هر چند در شکل و قالبی متفاوت.
تبریز امروز را باید کلانشهری دانست در حد یک عنوان چرا که به عقیده بسیاری از کارشناسان این شهر که روزگاری نه چندان دور لقب توسعه‌یافته ترین شهر ایران را یدک می کشد، در سال های اخیر به واسطه عقب ماندگی در بسیاری از وجوه توسعه شهری عملا از گردونه و حلقه کلانشهرهای ایران خارج شده، کلانشهری که برای نمونه پیشینه طرح موضوع متروی شهری آن حتی به اواخر دهه ۶۰ و اوایل دهه ۷۰ شمسی باز می گردد و تقریبا همزمان با شهرهایی چون مشهد، تهران و اصفهان اجرایی شده اما در حالی هنوز در فاز یک خود در جا می زند که چندین و چند فاز از پروژه شهرهای هم تراز به بهره برداری رسیده است.
شاید بتوان گفت نمونه های متعدد این چنینی از ضعف در مدیریت شهری تبریز از زمانی پررنگ تر شد که تبریز به عنوان پایتخت گردشگری جهان اسلام انتخاب شد و تبریز ۲۰۱۸ که قرار بود به نقطه عطفی در تاریخ مدیریت شهری تبریز بدل شود، به اذعان بسیاری از اهالی فن و کارشناسان به یک شکست تمام عیار بدل شد و تبریز نه تنها نتوانست از این فرصت شاید تکرار نشدنی طرفی برای توسعه خود ببندد، بلکه پس از رویداد تبریز ۲۰۱۸ بسیاری از ضعف و کاستی های مزمن مدیریت شهری آن بیش از پیش عیان و هویدا شد و این رویه تا همین امروز نیز با شدت و ضعف هایی همچنان ادامه دارد و تبریز با معضلات اساسی در عرصه مدیریت شهری دست به گریبان است.
برای این ادعا می توان نمونه‌های پر تعداد و البته پر تکرار برشمرد اما شاید دم دستی ترین آن را بتوان در خبری یافت که همین یکی دو روزه منتشر شده، خبری با این عنوان «درخت مصنوعی در تبریز رونمایی می شود/ اکسیژنی به اندازه ۷۵۰ درخت» که در آن یعقوب هوشیار شهردار تبریز از رونمایی درخت مصنوعی که به جای ۷۵۰ درخت اکسیژن خواهد داد، (اینجا بخوانید: http://fna.ir/3btx7b) خبر داده است، اما نکته قابل تأمل اینکه پروژه ای با همین عنوان شهریور ۱۴۰۱ و توسط معاون علمی و فناوری رییس‌جمهور در تبریز رونمایی و خبر آن نیز در رسانه ها از جمله خبرگزاری فارس نیز شده است (اینجا بخوانید: http://fna.ir/1r769v).
درخت جلبکی( درخت مصنوعی) در سال ۱۴۰۱ با حضور معاون رئیس جمهور در تبریز
هر چند این نقد صرفا معطوف به عملکرد شهردار فعلی و نافی اقدامات و اتفاقات مثبت رخ داده در این دوره نیست، اقداماتی چون تکمیل پروژه های عمرانی نیمه تمام و عموما فاقد توجیه به میراث مانده از ادوار قبلی اما مصداق و ناظری است بر روح حاکم بر پیکره مدیریت شهری یکی دو دهه اخیر تبریز که پیش از آنکه به دنبال توسعه کیفی و واقعی شهر اولین ها باشد، درگیر و پیگیر پروژه ها و افتتاح های کمی و بازی در میدان اعداد و ارقامی است که چندان محل اثری بر توسعه همتراز تبریز با دیگر کلانشهرهای همتراز ندارد و این ضعف تقریبا در تمام ادوار اخیر ملموس است، حال در دوره ای با شدت بیشتر و در دوره ای ضعیف تر و برآیند تمامی این شدت و ضعف ها شده تفاوت فاحش تبریز دیروز و امروز.
About Author
پست های مرتبط
وعده جدید برچیده شدن مدارس کانکسی در آذربایجان‌شرقی، این بار استاندار
تحولات جامعه به دست معلمان رقم می‌خورد
همسطح سازی دریچه های شبکه جمع آوری فاضلاب آذربایجان شرقی