اختصاصی ساقی آذربایجان: اگر بخواهیم تبریز را به طرز غلوآمیزی کلانشهر خطاب کنیم و از مشکلاتی که در طول همه دوره ها با آن روبرو بودیم، نامی ببریم بی شک باید از آسفالت خیابان های آن غافل نباشیم. آسفالت همان مشکل همیشگی تاریخ تبریزکه کم کم همزیستی مسالمت آمیزی با آن داریم و دیگر به وضعیت فعلی خیابان ها عادت کرده ایم. از عمده مشاغل پررونق در این شهر عزیزانی هستند که دستگاه میزان فرمان دارند از آن روی که شهر چاله ها ، پدرخودروها را درآورده، خصوصا اگر خودروی مورد نظر محصول کارخانجات داخلی باشد!
عموما شهرداری بر این مسئله تاکید دارد که در شش ماهه دوم سال به جهت بارندگی ها امکان آسفالت ریزی وجود ندارد و به جهت فنی هم شاید تا حدود زیادی این نظریه درست و منطقی به نظر برسد البته شاید. اما الان شش ماهه اول سال است و این روزها که در سطح شهر تردد می کنید در برخی از خیابان ها متوجه استقرار اکیپ آسفالت ریزی می شوید. در همین باب در میان گذاشتن برخی نکات با شهرداری جهت انجام هر چه بهتر کار خالی از لطف نیست.
همانطور که اشاره کردیم خیابان های تبریز تنه به تنه مزارع کشاورزی می زند و خودرویی که بتواند در این خیابان ها دوام بیاورد، همان تراکتور خودمان است. عمر آسفالت برخی از خیابان ها به زمان کشف این تکنولوژی برمی گردد و بعضا حس می کنیم کاش از این داشته برای کشت و زرع استفاده کنیم که بی شک محصول پرباری خواهیم داشت. در زبان ترکی اصطلاحی به نام لیلیخلاماخ داریم که به معنی سرسری و الکی انجام دادن کاری است. آن چه در تبریز به نام آسفالت ریزی در طول همه این سال ها انجام گرفته مصداق کامل همین واژه است. کاش شهرداری در روند آسفالت ریزی به صورت محله به محله و با اولویت لکه گیری عمل کند و نظارت بر نحوه آسفالت ریزی را نه به پیمانکاران که به افراد متخصص و کاربلد و صد البته دلسوز بسپارد. به این ترتیب که برای نمونه محله کوچه باغ، طالقانی، مارالان یا هر نقطه ای از شهر را انتخاب و به شهروندان منطقه اعلام کند که این بخش از شهر در این بازه زمانی ابتدا به صورت کاملا فنی و علمی زیرسازی و سپس آسفالت ریزی با کیفیت و استاندارد جهانی خواهد شد.
اینکه از هر منطقه بخشی را یاماخ سالماخ کنید و اسمش را بگذارید نهضت آسفالت، نه نظر اهالی و شهروندان را جلب می کند و نه بیلانی برای شما حساب می شود. پول شهرداری را الکی صرف آسفالت ریختن های دوزاری نکنید و الکی و همه ساله برای شهرداری هزینه و برای پیمانکاران درآمد مضاعف و همیشگی ایجاد نکنید. چهره برخی از خیابان های تبریز بی شباهت به گرمکن های ورزشی دهه شصتی که از صدجا یاماخ داشت، نیست. کار را درست که انجام دهید، مردم هم همراهی می کنند و صبوری پیشه می کنند. خیابان هایی هستند که هر سال پروژه آسفالت ریزی دارند و این در حالی است که وضعیت بصری خیابان شبیه مزارع شخم زده است. موقع عقد قرارداد اگر به جای منافع آقایان پیمانکار منافع شهر لحاظ شود و نظارت شبانه روزی به ترتیبی که در بالا عرض شد، صورت گیرد می توان در عرض ۳ سال از شر معضل آسفالت برای یک دهه خلاص شد.
البته می توان برای حل معضلات شهری از بعد فنی قضایا اقدام به عقد قرارداد با یک تیم مهندسی خارجی کرد و مدیر فنی وارداتی آورد. هیچ ایرادی ندارد و همان مبلغی که بعضا در پروژه های عمرانی در راستای سیاست همیشگی” ایچینن یماخ “ یعنی حیف و میل می شود را می توان صرف حقوق مهندسان خارجی کرد که آشنایی با این قبیل قضایا ندارند و کارشان درست است و به کسی وابسته نیستند تا خلاف وجدان عمل کنند
About Author
پست های مرتبط
پروژه نجات «ماشین‌سازی» تبریز در هاله‌ای از ابهام!
گسترش همکاری‌های دانشگاهی بین ایران و ترکیه
گلایه آل‌هاشم از کوتاهی بانک‌ها در حمایت از ازدواج و جوانی جمعیت