ساقی آذربایجان/ ستار فرنام : شعار «تبریز، شهر بدون گدا» سال‌هاست که به‌عنوان یکی از افتخارات تبریز مطرح می‌شود، اما آنچه در ورودی‌های شهر، تقاطع‌های پرتردد و حتی برخی نقاط مرکزی مشاهده می‌شود، حکایت از واقعیتی دیگر دارد.
در روزهای اخیر، حضور زنان نقاب‌دار و افرادی که هویت مشخصی ندارند در حال افزایش است. برخی از آنها زیر چادر مشکی پنهان شده‌اند، اما به‌درستی معلوم نیست زن هستند یا مرد. برخی دیگر در پوشش‌های عجیب، با لهجه‌هایی متفاوت، به دنبال جلب ترحم مردم‌اند. این پدیده نه‌تنها آسیب‌های اجتماعی و فرهنگی به همراه دارد، بلکه مستقیماً بر برند «شهر بدون گدا» نیز تأثیر منفی می‌گذارد.
فقر؛ ریشه‌ای عمیق‌تر از یک شعار
مشکل گدایی، صرفاً یک معضل شهری نیست که با جمع‌آوری افراد حل شود؛ بلکه بازتابی از مشکلات اقتصادی، بیکاری، مهاجرت بی‌رویه، و حتی سوءاستفاده از احساسات عمومی است. در شرایطی که فشارهای معیشتی بر طبقات پایین جامعه سنگینی می‌کند، برخی افراد برای تأمین حداقل‌های زندگی، ناچار به تکدی‌گری می‌شوند. از سوی دیگر، شبکه‌های حرفه‌ای گدایی نیز در شهرها شکل گرفته‌اند که نه‌تنها به دنبال کسب درآمد از راه فریب احساسات مردم هستند، بلکه گاهی پشت پرده آنها باندهای سازمان‌یافته وجود دارد.
پیشنهادها برای حل مسئله
برای مقابله با این معضل، نیازمند اقدامات ریشه‌ای و چندجانبه هستیم:
* توانمندسازی اقتصادی نیازمندان واقعی
* ایجاد فرصت‌های شغلی برای اقشار کم‌درآمد و حمایت از کسب‌وکارهای خرد.
* اختصاص وام‌های بدون بهره به زنان سرپرست خانوار.
* مقابله با گدایان حرفه‌ای و شبکه‌های سازمان‌یافته
* شناسایی و برخورد قاطع با باندهای گدایی که از کودکان و زنان سوءاستفاده می‌کنند.
* همکاری نهادهای انتظامی با سازمان‌های اجتماعی برای کنترل این وضعیت.
* ایجاد مراکز حمایتی برای جذب گدایان واقعی
* تأسیس مراکز حمایتی برای توان‌بخشی و بازگشت افراد نیازمند به زندگی عادی.
* استفاده از مددکاران اجتماعی برای تشخیص افراد نیازمند از گدایان حرفه‌ای.
* فرهنگ‌سازی در جامعه
* آگاه‌سازی مردم درباره پیامدهای کمک مستقیم به گدایان خیابانی.
* ترغیب مردم به کمک از طریق خیریه‌های معتبر به‌جای حمایت از گدایان.
جمع‌بندی
شعار «تبریز، شهر بدون گدا» زمانی می‌تواند به یک واقعیت تبدیل شود که ریشه‌های اقتصادی و اجتماعی این معضل بدرستی بررسی و برای حل آن برنامه‌ریزی شود. با برخوردهای مقطعی و صرفاً ظاهری، نه فقر از بین می‌رود و نه تکدی‌گری کاهش می‌یابد. تنها راه، برنامه‌ریزی دقیق، نظارت مستمر و ایجاد فرصت‌های اقتصادی برای افراد نیازمند است تا کسی مجبور به گدایی نشود و درعین‌حال، گدایان حرفه‌ای نیز جایی در این شهر نداشته باشند
About Author
پست های مرتبط
محافظه کاری بلای جان تبریز
سرداریِ تاریخ نگاری
شور و غوغا در حیات شیدا